کد مطلب:19308 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

چرا خداوند به مؤمنان (نور/61) دستور مي دهد كه به هنگام ورود بر خود سلام كنند؟

مفسران دو پاسخ متفاوت به اين سؤال داده اند كه خالي از لطف نيست و مي توان هر يك از آن دو پاسخ را با قرائن و شواهدي تأييد كرد:
بعضي گفته اند: منظور اصلي آيه اين است كه به اهل خانه سلام كنيد؛ ولي از آنجا كه مؤمنان به منزله يكديگر شمرده شده اند، سلام به ديگران، سلام به خويش تلقي شده است. اينگونه اطلاق در قرآن، موارد مشابهي نيز دارد كه خداوند (انفسكم) را به ديگران اطلاق كرده است كه از جهت خاصي به منزله خود انسان شمرده شده اند؛ مانند: (لاتسفكون دمائكم و لاتخرجون انفسكم من دياركم. )
((خون خود را نريزيد و خود را از خانه هاتان بيرون مكنيد.))
و مانند:
(فقل تعالوا ندع ابنائنا و ابنائكم و نساءنا و نساءكم و انفسنا و انفسكم)
((پس بگو: بياييد ما و شما فرزندانمان و زنانمان و خودمان را دعوت كنيم.))
كه در دو آيه بالا منظور از (نفس) خود اشخاص مورد خطاب نيست؛ زيرا معني ندارد كه خود را بكشد يا خود را از خانه خود بيرون و در به در كند و يا خود را دعوت كند.
بعضي ديگر از مفسران، از اين آيه و از جمله (فسلموا علي انفسكم) استفاده كرده اند كه اگر به هنگام ورود، كسي در خانه نباشد باز هم سلام كردن لازم است؛ ولي از آنجا كه صاحب خانه يا كس ديگري در خانه نيست، شخصي كه وارد مي شود، بايد به خودش سلام كند، چنان كه در يكي از سلامهاي نماز هم به خودمان سلام مي كنيم و مي گوييم (السلام علينا و علي عباد الله الصالحين) سلام بر ما و بر بندگان شايسته خدا.
قرينه اي كه مي تواند مؤيد اين ديدگاه باشد، اين است كه سراسر اين آيه، ظهور دارد در اين كه انسان در خانه اي است كه صاحب خانه نيست يا وارد خانه اي مي شود كه صاحب خانه حضور ندارد.

---

اخلاق در قرآن, ج3
آيت الله مصباح يزدي